Δεν συνηθίζουμε, ως Λαϊκή
Συσπείρωση, να απαντάμε σε συγκεκριμένα δημοσιεύματα, ιδιαίτερα όταν αυτά
εμπίπτουν στην κατηγορία «εκθέσεις ιδέων».
Για το άρθρο του κου Διάκου θα
κάνουμε μια εξαίρεση γιατί πρώτον, παρά τους βερμπαλισμούς, περιγράφει σε αδρές
γραμμές την αντίληψη του Σύριζα για την Τοπική Διοίκηση και δεύτερον αναφέρεται
σε «πολίτες» με τους οποίους θα μπορούσαν να δημιουργηθούν «κοινές
συλλογικότητες» φωτογραφίζοντας την Λαϊκή Συσπείρωση.
Ας τα πάρουμε ένα-ένα. Ο κ.
Διάκος δεν αναφέρεται πουθενά στην αλλαγή του χαρακτήρα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης
όπως τον γνωρίσαμε τις προηγούμενες δεκαετίες. «Ξεχνάει» τον
«Καλλικράτη»(πράγμα βολικό, γιατί η σχέση Σύριζα-Καλλικράτη είναι αν μη τι
άλλο…αμαρτωλή) και όλο το αντιδραστικό θεσμικό πλαίσιο που οικοδομήθηκε γύρω
από αυτόν και που μετέτρεψε την πάλαι ποτέ Τοπική Αυτοδιοίκηση σε μακρύ χέρι
του κράτους που εφαρμόζει απαρέγγλιτα την πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων και
της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ξεχνάει το «Παρατηρητήριο», τις ποινές διακοπής
χρηματοδότησης, τις ποινές αργιών και τις παραπομπές για παράβαση καθήκοντος
εξαιτίας αποφάσεων δημοτικών συμβουλίων που ξεφεύγουν από το ασφυκτικό πλαίσιο
της αντιλαϊκής πολιτικής.
Ως εκ τούτου, αν μια Δημοτική
Αρχή θέλει να ασκήσει πολιτική υπέρ της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοτών, δηλαδή
υπέρ της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί να το
κάνει «θεσμικά» όπως μονότονα επαναλαμβάνει ο κ. Διάκος αλλά σε απόλυτη
αντιπαράθεση και κάθετη σύγκρουση με το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του.
Ο Δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι που θα ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο θα
πρέπει να είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν την ποικιλόμορφη κρατική καταστολή
και να γνωρίζουν ότι θα έχουν ως μόνη ασπίδα τη δύναμη του ταξικού κινήματος
και της λαϊκής κινητοποίησης. Εμείς, οι υποψήφιοι της Λαϊκής Συσπείρωσης έχουμε
απόλυτη επίγνωση αυτής της κατάστασης και δηλώνουμε έτοιμοι να βαδίσουμε στον
δρόμο του αγώνα μέχρι το τέλος.
Οι υπόλοιπες παρατάξεις, και
φυσικά η παράταξη του Σύριζα δεν σκοτίζονται και ιδιαίτερα για τέτοια
ενδεχόμενα. Κι αυτό γιατί οι απαντήσεις που δίνουν στα προβλήματα των λαϊκών
οικογενειών είναι «θεσμικές», δηλαδή εντός των αστικών θεσμών, εντός του
πλαισίου διαχείρισης που καθορίζει η νομοθεσία, όπως ανερυθρίαστα ομολογεί ο
κ.Διάκος. Αυτή όμως η νομοθεσία είναι
που δεν επιτρέπει τη μείωση των δημοτικών τελών για τους ανέργους, αυτή η
νομοθεσία είναι που δεν επιτρέπει σε όλους να απολαμβάνουν το δικαίωμα στην
τροφή, το φως, το νερό, την Υγεία, την Παιδεία. Ε, λοιπόν εμείς απέναντι σε
αυτή τη νομοθεσία δεν δηλώνουμε νομιμοφροσύνη, δεν δίνουμε «θεσμικές
απαντήσεις». Αντίθετα,
καλούμε σε οργανωμένη λαϊκή ανυπακοή.
Τέτοιες λέξεις για τον κ.Διάκο
και την παράταξή του είναι άγνωστες. Προτιμάει να βάζει στο επίκεντρο της
συζήτησης τα επιμέρους όπως τη «διαχειριστική ανικανότητα» των προηγούμενων
δημοτικών αρχών. Μα αυτός και η παράταξή του δεν είναι που συσπειρώνουν στο
ψηφοδέλτιό τους πρώην αντιδημάρχους του ΠΑΣΟΚ ακόμα και τοπικούς συμβούλους της
νυν διοίκησης; Αυτοί δεν έχουν δοκιμαστεί στη διαχείριση;
Είναι όμως τελικά η ικανότητα στη
διαχείριση το απόλυτο κριτήριο;
Εμείς απαντάμε όχι. Το βασικό
είναι ΠΟΙΑ πολιτική εφαρμόζεις και στην υπηρεσία ΠΟΙΑΣ τάξης. Γιατί όπως
συνολικά στην κοινωνία, έτσι και στον Δήμο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΤΑΞΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Απ’
όπου και να το πιάσει κανείς, υπάρχουν από τη μια μεριά τα συμφέροντα του λαού
και από την άλλη του κεφαλαίου. Διαχείριση απορριμμάτων, ελεύθεροι χώροι,
εργασιακές σχέσεις, κοκ όλα διαπερνώνται από αυτή την αντίθεση. Εμείς σε αυτή
την αντίθεση παίρνουμε θέση υπέρ του λαού. Όποιος στέκεται στη μέση, σαν να
πατάει σε δυο βάρκες, γρήγορα θα πέσει στη θάλασσα (ή στο ποτάμι, αν το
προτιμάει).
Ο κ. Διάκος μιλάει για αγώνες.
Στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, πράγματι στον δήμο μας αναπτύχθηκαν
αγώνες. Για τα χαράτσια, τα δημοτικά τέλη, τη σχολική στέγη, τους παιδικούς
σταθμούς, για μέτρα προστασίας των ανέργων, ενάντια στην κατάργηση της
κυριακάτικης αργίας, ενάντια στο κλείσιμο των ιατρείων του ΙΚΑ, αγώνες για τις
συλλογικές συμβάσεις, ενάντια στις απολύσεις και την απλήρωτη εργασία.
Πραγματοποιήθηκαν δεκάδες λαϊκές συνελεύσεις, πικετοφορίες, παραστάσεις στα
δημοτικά συμβούλια, συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, περιφρουρήσεις απεργιών,
κινητοποιήσεις στην ΔΕΗ, στο Αέριο, στην ΕΥΑΘ, επανασυνδέσεις ρεύματος.
Δημιουργήθηκαν δομές λαϊκής αλληλεγγύης, λαϊκές επιτροπές, επιτροπές ανέργων
που συσπείρωσαν εκατοντάδες κατοίκους της περιοχής.
Σε κανένα από αυτούς τους αγώνες
δεν πήρε μέρος ο Σύριζα. Κι αυτό δεν είναι αδυναμία, είναι πολιτική επιλογή. Ο
Σύριζα προτιμάει τον λαό στον καναπέ. Προτιμάει λαό απογοητευμένο που θα
εναποθέτει τις όποιες ελπίδες σωτηρίας στον κάθε ψευτοΜεσσία, στον Τσίπρα
ή σε όποιον άλλο φωτογενή ψιλοδιάσημο
που στα σαράντα του θυμήθηκε ότι
υπάρχουν και αγώνες…
Βέβαια, για να μην αδικούμε, ο
Σύριζα είχε μια παρουσία στους αγώνες για το περιβάλλον (ΣΜΑ, στρατόπεδα κ.α),
κυρίως με βουλευτές και λεκτικές αντιπαραθέσεις στα δημοτικά συμβούλια. Φέρει
όμως και εκεί σημαντική ευθύνη για την απομαζικοποίηση των αγώνων αφού
συνέβαλλε τα μέγιστα στην αφυδάτωση του πολιτικού πλαισίου τους και στην
καλλιέργεια αυταπατών για λύσεις μέσω δικαστηρίων κλπ.
Στη βάση όλων των παραπάνω η
«επίθεση φιλίας» και η ανίχνευση δυνατοτήτων ακόμα και «κοινών συλλογικοτήτων»
από τον κ. Διάκο και την παράταξη του Σύριζα είναι αν μη τι άλλο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ.
Άλλωστε κι ο ίδιος ο Σύριζα προτιμάει να συναγελάζεται με αυτούς που υποτίθεται
ότι καταγγέλλει:
-στους δήμους που ελέγχει, όπως
τη Ν.Ιωνία στην Αθήνα εφαρμόζει την κυρίαρχη πολιτική. Δουλίτσες με ΜΚΟ,
ελαστικές εργασιακές σχέσεις κι άγιος ο Θεός… Στην Ικαρία (έναν από τους δύο
δήμους όπου ο υποψήφιος της Λαϊκής Συσπείρωσης πέρασε στον δεύτερο γύρο το
2010) συντάχθηκε με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ αλλά και το ΛΑΟΣ για να μην εκλεγεί κομμουνιστής
δήμαρχος. Να θυμίσουμε τον μνημονιακό Βουδούρη στην Πελοπόννησο; τον
μισοφασίστα Καρυπίδη στη Δυτ.Μακεδονία; τον Σπύρου (από κοινού με ΑΝΕΛ) στο Ν.Αιγαίο; τα «ρετάλια» του
ΠΑΣΟΚ που ξεπλένονται μαζικά στο πλυντήριο-στεγνωτήριο των ψηφοδελτίων του
Σύριζα;
-στο συνδικαλιστικό κίνημα
παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας οι συνεργασίες των Συριζαίων με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, ακόμα
και χρυσαυγίτες, ενάντια στο ΠΑΜΕ.
Τα παραπάνω φυσικά καθόλου δεν
αφορούν τον κόσμο που ακολουθεί τον Σύριζα, ειδικά τα λαϊκά στρώματα που θέλουν
να γίνει τώρα «κάτι».
Σε αυτό τον κόσμο εμείς λέμε ότι
για να γίνει αυτό το «κάτι», για να πάρουν ανάσα οι λαϊκές οικογένειες, θα
πρέπει να ενισχυθούν εκείνες οι δυνάμεις που παλεύουν να σταθεί όρθιος ο λαός
και να οργανωθεί στους τόπους δουλειάς και τις γειτονιές.
Αν ο λαός πάει στις κάλπες χωρίς
ταξικό κριτήριο, θαμπωμένος από τα success stories, ξεγελασμένος από όσους φοράνε
προεκλογικά το μανδύα του «ανεξάρτητου» και του «αντιμνημονιακού», παρασυρμένος
από ανέξοδες υποσχέσεις και ιλουστρασιόν φυλλάδια, εγκλωβισμένος σε
ψευτοδιλλήματα, τότε ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι νικητής των εκλογών, ένας
θα είναι σίγουρα ο ηττημένος: ο ίδιος ο λαός.
Πρέπει στις 18 και στις 25 του
Μάη να γίνει πραγματικός σεισμός και να
περάσουν δήμοι και περιφέρειες στα χέρια των δοκιμασμένων αγωνιστών της Λαϊκής
Συσπείρωσης. Αυτή η εξέλιξη θα είναι κρίσιμος παράγοντας για την επιβίωση των
λαϊκών οικογενειών, για να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα από μαγγάλια, για να μην
μείνει καμιά οικογένεια χωρίς τροφή, φως, νερό, για δουλειά για όλους, δουλειά
με δικαιώματα.
Για να φρενάρουμε την αντιλαϊκή
πολιτική και να ανοίξουμε τον δρόμο για την πραγματική ανατροπή που προϋποθέτει έξοδο από την ΕΕ με μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή
εξουσία.
Ειδικά στις δυτικές συνοικίες της
Θεσσαλονίκης, όπου είναι νωπές ακόμα οι μνήμες από το μεγάλο έργο των
κομμουνιστών δημάρχων, η αποφασιστική ενίσχυση των ψηφοδελτίων που στηρίζει το
ΚΚΕ και η ανάδειξη ανυπόταχτων δημοτικών
αρχών, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλη τη χώρα, σταθμό
κι αφετηρία για καλύτερες μέρες με τον λαό όρθιο και νικητή!
Το Γραφείο Τύπου της Λαϊκής Συσπείρωσης Δήμου Παύλου Μελά